Vandaag geen 3D, ik heb hoofdpijn
Het begon in 1895, toen men op de proppen kwam met een nieuwe medium. De film kende doorheen de jaren vele evoluties. Een daarvan was het proberen van de 3D-film tot stand te brengen. En dat gaat een brug te ver. Een gigantisch monster dat je huiskamer binnenwandelt via je beeldbuis, nee dank u. De 3D is een techniek die nog niet op punt staat en zal voorlopig enkel een smet zijn op de kwaliteit die de filmindustrie dezer dagen kan leveren. En dat is al langer geweten. In de jaren ’20, ’50 en ’80 heeft men al geprobeerd om op driedimensionale wijze de kijker te verbluffen met hologramachtige toestanden in de living. Is de magie van de film dan niet aan het verloren gaan? Wat dan met de kracht van de onzichtbare muur, tussen beeld en kijker?
In 2009 werd de bekendste 3D-film in de zalen gelanceerd: Avatar, een film over blauwe mensen die hun planeet willen beschermen tegen de hebzucht van de mens, waarop een van de veroveraars tot besef komt dat hij kwaad verricht en zich aansluit bij de blauwen. Dit deed me verdacht veel denken aan een klassieker van Disney: Pocahontas. En toch is iedereen er laaiend enthousiast over, hoewel het verhaal niet origineel is. Maar ja, als er coole en vernieuwende effecten tussen zitten, is het sensatiegerichte publiek content.
Maar voor mij hoeft dat allemaal niet: 3D-toestanden, waarbij je een speciale bril nodig hebt of een aangepaste TV moet kopen. Filmmakers willen hun film in drie dimensies vertonen, maar vergeten dan soms dat het verhaal nog altijd het succes bepaalt. En ik krijg meer en meer het gevoel dat de geschiedenis zich zal herhalen. Na de flops in de jaren ’20, ’50 en ’80, gaan we nu de flop in 2011 krijgen. Blijf met je poten van de film. Heb geduld, later zal zich de kans voordoen wanneer 3D zich volledig kan ontplooien. Nu wil ik genieten van een gewone film met een sterk verhaal en zonder al te veel digitale poespas of special effects. Ik ken geen enkele film waarvan ik dacht: ‘Tiens, die zou beter geweest zijn in 3D’. 3D is goed voor hoofdpijn en epilepsie, meer niet.
In 2009 werd de bekendste 3D-film in de zalen gelanceerd: Avatar, een film over blauwe mensen die hun planeet willen beschermen tegen de hebzucht van de mens, waarop een van de veroveraars tot besef komt dat hij kwaad verricht en zich aansluit bij de blauwen. Dit deed me verdacht veel denken aan een klassieker van Disney: Pocahontas. En toch is iedereen er laaiend enthousiast over, hoewel het verhaal niet origineel is. Maar ja, als er coole en vernieuwende effecten tussen zitten, is het sensatiegerichte publiek content.
Maar voor mij hoeft dat allemaal niet: 3D-toestanden, waarbij je een speciale bril nodig hebt of een aangepaste TV moet kopen. Filmmakers willen hun film in drie dimensies vertonen, maar vergeten dan soms dat het verhaal nog altijd het succes bepaalt. En ik krijg meer en meer het gevoel dat de geschiedenis zich zal herhalen. Na de flops in de jaren ’20, ’50 en ’80, gaan we nu de flop in 2011 krijgen. Blijf met je poten van de film. Heb geduld, later zal zich de kans voordoen wanneer 3D zich volledig kan ontplooien. Nu wil ik genieten van een gewone film met een sterk verhaal en zonder al te veel digitale poespas of special effects. Ik ken geen enkele film waarvan ik dacht: ‘Tiens, die zou beter geweest zijn in 3D’. 3D is goed voor hoofdpijn en epilepsie, meer niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten